Daai goed het ook in my in my lyf gaan sit, seker omdat ek ’n ouer suster het wat vir die destydse Truk gedans het. Ek wou nooit self ballet doen nie (ek moes) – ’n straf erger as skeinat op hoërskool. (Ek wou eerder karate doen, go figure.) Maar die Staatsteater, met sy indrukwekkende muurbehangsels, die Danie de Jager-beeld wat in sy majestueuse glorie buite staan en hande klap; die volvloermatte en die vroue met hulle fancy outfits… dit was magic, keer op keer. Die musikante in die orkesput, die instem van instrumente voor dit tjoepstil raak en die gordyne wat ten einde laaste lig… In daai oomblik van stilte, nét daar, het ek vir die eerste keer my hart verloor. En sedertdien het ek al ’n duisend klein dode gesterf.

Ek is 21 jaar oud. Amanda Strydom breek my hart met Vrou by die spieël.

Gedurende ’n kunstefees gaan ek daagliks ’n klomp keer dood. In Grahamstad maak Anna-Mart en Gys de Villiers my dood met Uit die bloute; in Oudtshoorn maak Lindie Stander my dood met Tip; in Potchefstroom sterf ek weer en dis Rolanda Marais se skuld. In Stellenbosch is daar ’n veldslag. Gelukkig is al dié klein dode nés daai ander een, en kom ’n mens uiteindelik elke keer weer op vir asem. Altyd net betyds vir die volgende aanslag.