Die musiek en komposisies wat hier gesing word, is eg Suid-Afrikaans, hoewel daar selfs in ’n stadium Japannees saam met Xhosa gesing word. Die musiek is goed gekies om by die kinderstemme én die res van die musikante te pas, en die optrede lyk volkome moeiteloos. ’n Mens kan maklik vergeet watter ongelooflike werk in so ’n produksie gaan.

Die beste manier om Shana Ray se stem te beskryf wanneer sy op haar eie en saam met die koor sing, is dat dit klink soos wat vars koffie ruik. In haar eie liedjie, “Gee my ’n rede”, wat op die verhoog beskryf word as politieke kommentaar, sing Shana oor kwessies wat veral jong Suid-Afrikaners raak, onder meer werkloosheid. Agter uit die gehoor kom ’n stem: “Sing, my suster!” Shana se sterk, veelsydige stem vat jou aandag en hou dit.

Iets moois gebeur wanneer mense in ’n koor saamsing. Soos wat die individue in die verskillende stemgroepe elkeen laat waai, begin hulle stemme, asemhaling en hartklop ook sinchroniseer. Dit sorg vir ’n gevoel van eenheid tussen die sangers en ’n gedeelde ervaring, en in spesiale gevalle word ook die gehoor betrek. Vandag het presies dit in die Fismer gebeur, toe die gehoor uit ’n Sondagmiddagslapie-blues opstaan en saamsing en ritmies saamdans.