Reeds met die sitslag weet jy hier kom ’n konsert wat gaan uithaal en wys. Voor jou is ’n vleuelklavier, plek vir sewe musikante, ’n agtergrondsanger en koorbankies. ’n Volle musiekproduksie waar geen hoekies gesny gaan word nie.

En so was dit, want Frieda van den Heever bring altyd alles.

Frieda se nuwe album, Spoorsny, is vroeër vanjaar vrygestel en sonder twyfel een van die beste Afrikaanse albums die afgelope tyd. Dis intens en persoonlik en ondersoek verlies, maar tog ook die vreugde van dit wat eie aan ons is.

In ’n volgepakte Bloemhof-sentrum het Frieda van die eerste glimlag en haar blink oë agter haar kenmerkende bril die gehoor genooi om saam met haar op haar musikale reis te gaan. Hulle was gewillige passasiers en die staande toejuiging teen die einde van die konsert van 90 minute getuig daarvan.

Buiten haar lirieke wat in die mooiste, mooiste taal geskryf is, tref haar woorde tussen liedjies net so hard. “Om nat te reën in Namakwaland is soos grootdoop,” sê sy, en later: “Waar is jy as musiek jou nie meer kan bereik nie?” En, in antwoord op iemand wat ná haar man, Leon Kruger, se dood gesê het Frieda het ’n jaar van probleme agter die rug het: “Ek het nie probleme nie, ek het ’n leemte.”