Wat het die saadjie geplant vir Veelhoek?

My neef se gedig “Skipbreukelinge” wat my net nie wou los nie. Die haunting refrein van “en waar ek my voet sit, is water”; sy eerste en enigste digbundel (met die titel Veelhoek) wat hy nooit sou vashou nie.

Wat was vir jou die grootste uitdaging in die skryf van die teks?

Ek is geen skrywer nie, het net met heelwat skrywers te doen gekry. Hulle was my rigtingwysers as aktrise. Ek’s dikwels ontuis met my eie woorde, en vertel nie sommer maklik hardop ’n storie nie. Maar nou ja, ek dog toe ek ken wel teater goed, en daarby is dit nie net die dialoog wat die storie vertel nie, daar’s meer – die visuele, die stiltes, die verrassings van dinge buite die dialoog en so meer. En daar kry ek toe my wegspringvertroue. Sou “Skipbreukelinge” kón werk op die verhoog, moet ek probeer. So om jou vraag te beantwoord: om aan te hou skryf ná jy lees wat jy reeds geskryf het!

Veelhoek is nie net oor jou neef Barnard Gilliland en sy digkuns nie. Daar is ook heelwat oor jou eie lewe in die stuk. As iemand vir wie hul privaatheid nog altyd belangrik was, is dit moeilik om daardie deur vir mense oop te maak?

Ek glo as mens persoonlike gebeure of gevoelens kwytraak (bietjie soos naaktheid op die verhoog) moet dit ’n sterk verwantskap hê met die essensie van jou storie of dan die betekenis daarvan. Anders, bly maar weg. Grootoog indulgence loer om elke draai!

Maar my neef se gedig wat gaan oor sy verwerking van sy beste vriend se selfdood, het na verskeie ompaaie my gevat na my eie “dode” om dit so te stel. Dié belig dan weer die lewe. Hoe dit eintlik iets alledaags is, want ons gaan almal eendag dood. Dis net die verwerking daarvan wat ’n uitdaging is. My naaste ervaring van iets soortgelyks was my man, Bill Flynn, se skielike en onverwagse dood. So ook aan die einde van hul lewens, my ouers s’n.

Geboorte en dood is twee gegewe punte op ons lewenskalender. Lewe kan dan skielik omvorm in dood. Ek sou nie sê ek het besluit om my privaatheid op te gee nie. Eerder dat my neef se reaksie op die tyding van sy vriend se verdwyning, my laat besef het hoe ek 60 jaar later deur dieselfde dinge geworstel het. Ook was ek gefassineer hoe mens tyd ervaar; hoe tyd meetbaar in die gesig van die dood is. In Engels praat hulle van due and undue deaths. It is measured off in time. Tydsaam dan of in ’n oogwink.