Stand-up comedy op ’n Maandagoggend om 11:00, op ’n nugter maag I’ll have you know, is nie enige man se maat nie. Die oggendkoffie op pad Stellenbosch toe is uiteraard nie genoeg om ’n spontane glimlag op my middeljarige gevreet te sit nie, want op ’n sekere ouderdom het mens verskéie koffies, ’n paar pille, ’n ongemaklike dog ernstige pleidooi die lug in en 8 ure se slaap nodig voor enigiets of -iemand snaaks is. Maar goed, here we go. Jirre, lei my.

Die Eendrag-manskoshuis het ’n piepklein teatertjie met ’n manjifieke, wit vleuelklavier wat bykans die hele verhoog vol staan, maar Christie van Niekerk se persoonlikheid is groter as die gaudy Liberace-artefak in die hoek. Voor die vertoning begin, loop sy rond tussen die gehoor en mymer dankbaar dat daar darem mense opgedaag het. Sy neem ’n video vir haar ma van einste mense en verklaar dat sy nét so uitgefreak is deur die feit dat sy op ’n Maandagoggend 11:00 moet stand-up doen. Want gewoonlik is dit voor ’n crowd vol studente wat óf gesuip óf hoog is, of nie eens wéét dat hulle besig is om comedy te kyk nie. Sy groet vrolik, herken sommer dadelik die CY-tannies in die voorste ry aan hulle kleredrag en bedank al die huisvroue in die gehoor, want, en sy is reg, “julle doen God se werk”.

Komedie is nie vir almal nie en meer nog, nie almal is gemaak vir dié ondankbare alleenwerkie van die stand-up-soort nie. Jou dramagraad en die feit dat jou ma dink jy is snaaks, maak jou nie ’n Jen Brister of ’n Urzila Carlson nie. Dis een van die moeilikste goed op aarde – vra maar enige verteraankomediant wat al saggies voor ’n ongeroerde en humorlose gehoor die tydige met die ewige, droewige dood verwissel het. Dis ’n yskoue graf, daai.