In Die olifant deur die US dramadepartement word ’n ryk verskeidenheid verhale deurvleg met lieflik absurde karakters en intriges. Hier is mense, poppe en diere ewe geldig, en elkeen se storie word met dieselfde donker pittigheid vertel deur ’n groep energieke spelers en poppemeesters in dungarees in verskillende herfskleure. Veral die poppe is ’n hoogtepunt en steel ’n mens se hart.

Ons begin met kinders wat ’n sneeuman wil bou, maar elke keer deur hulle pa (Antoni Schonken) geskel word omdat hy meen hulle probeer iemand naby hulle namaak. As dit nie die koerantman met die reuse-neus is nie, is dit die president wie se gulp alewig oop is. Die pa berispe sy kinders, maar hulle hou voet by stuk hulle het dit onwetend gedoen.

Dan ontmoet ons ’n eensame man (André Gerber) wat ’n swaan by ’n munispale park oppas. Hy is gewoond aan die uitmergelende ure en om op sy eie te wees, maar toe die koue eers deur sy vel begin sny, het hy geen ander keuse nie as om die swaan saam te neem na die naaste restaurant toe. Eet gebeur maar min – hy en die swaan maak eerder keel nat en ’n eienaardige kameraadskap ontaard.