Dis ’n gryserige Donderdagmiddag en ’n skraal windjie waai van die wingerd af deur die Daisy Jones Bar waar ’n lojale skare met drankies in die hand vir die man van die dag wag.

Op die kop eenuur stap die enigmatiese Gert Vlok Nel kitaar in die hand en bekfluitjie om die nek skamerig saam met Schalk Joubert tussen ons deur na die verhoog. Daar’s ’n skerm regs waar sy lirieke in Nederlands wys, met ’n paar kunsfoto’s van sy ou vriend Willem Mulder, ook hier om die geleentheid te verewig.

Dis immers nie elke dag dat Gertjie Beaufort-Wes verlaat nie. En ander mense kan sy liedjies sing, ja, maar niemand op aarde doen dit soos hy nie.

Hy streel sy akoestiese kitaar se snare en val dan sonder seremonie weg met “Nijmegen deur my trane”, sy stem onmiskenbaar maar nog effe stram, die woorde en Schalk se baskitaar hartverskeurend mooi. Die beeld van die papierbootjie talm lank nadat die note wegsterf.

Gert verwelkom ons dankbaar en sê hy’t maande laas aan ’n kitaar geraak – “seker gepraat ook”, voeg hy droog by. En dis dan ook die laaste wat hy tussenin gesels, want hy weet almal is hier vir die liedjies. Hy ryg hulle in soos verflenterde gebedevlaggies wat wapper aan ’n draad: “Soos ’n trein riding into rain”, “Tuesday”, “Beautiful in Beaufort-Wes”, “Koos”, “Timotei”, “Mr Bean se laaste happy scene”, “My Broken Souvenirs” en “For Those In Peril On The Sea (of For The Lovely Young)”.