Dit moet sekerlik nie altyd maklik wees om ’n jong wit vrou in hierdie land te wees nie. Dit kan wees dat jy daardie klassifikasie met sy stereotipes, totaal en al vermy, of nie terugstaan om in ’n drama daaroor te speel nie. Dit is tog wie jy is, en wat jy vir altyd sal wees – ’n white girlie! En dis okay, sommige van julle is beaulah. Wel, hopelik een wat altyd bewus is van haar voorregte en ’n soepelheid besit om saam met die tye te beweeg. Een wat haarself altyd uitdaag en haar eie spore probeer uittrap. 

Die white girlie in Byster is Lara Hattingh. Sy vertolk ’n naamlose jong wit vrou wat terugkyk op haar kortstondige lewe en daaruit probeer sin maak – oor hoe sy gekom het waar sy tans is. Ons ontmoet haar terwyl sy haar woonstel van vier jaar oppak. Sy trek iewers heen. Sy sluit ’n hoofstuk af. Sy moet aanbeweeg. Maar voordat sy dit kan doen, moet sy herbesin oor die verlede en die pad vorentoe. Hiermee is ’n universele en eksistensiële krisis, waarin baie laat twintig jariges hulle soms bevind, gestel. Na die kinder-, skool- en universiteitsdae wonder ’n mens of jy werklik die mens geword het wat jy gedink het jy sal wees. Dis hierdie verwikkeldheid wat jou in staat stel om met die white girlie te kan vereenselwig.. 

Maar haar lewe is heelwat anders – sy het drome van ’n kunstenaarsloopbaan in die vermaakbedryf, sy het liefdesteleurstellings beleef wat dalk skadelik vir haar selfbeeld was, sy het die label as “spoiled brat” wat aan haar toegesnou word, sy het vriende in die bedryf wat haar al misbruik en misken het en sy herleef pynlike pitches vir befondsing om nuwe projekte te begin waarin sy onbeskaamd haarself kan wees. Oral loop stukkies hoop uit op doodloopstrate en op ander plekke word sy tot die besef gedwing dat haar storie net nie goed genoeg sal wees nie. Dis te vanilla. Die verwerping wat sy oral kry, laat haar verlore en gebroke.  

Hattingh as haarself bied ’n reis van introspeksie met die stuk. Die gehoor word getuies van ’n aktrise wat outobiografies haarself kom neerlê en torring om die galg net so weer te gee. Dit vat guts! En daarvoor werk sy kliphard om simpatie en empatie te wek. En dis ’n moeilike taak – want daardie dinge word nie altyd vryelik aan white girlies gegee nie. Jy moet werk daarvoor. (Nes ons almal anders.) Maar Byster is geslaagd daarin dat dit met ’n sensitiwiteit en hiperbewustheid gedoen word.