Vanjaar se Fringe-program by die fees bied ’n verskeidenheid van jong opkomende en opwindende kunstenaars wat die geleentheid kry om hulle talente en vaardighede te slyp. Dit is juis waarom enige gehoorlid voel asof hulle ’n bonus gekry het as ’n Fringe-produksie hulle totaal en al uitboul! Dit gebeur weinig, maar wanneer dit doen, versprei die word of mouth soos ’n veldbrand. Met Brandmerk is dit ongelukkig nie die geval nie. Maar kom ons help, als is nie verlore nie. 

Dis nie dat daar nie potensiaal en talent is nie, dis net dat al die boublokke wat enige stuk benodig, om as waardige produksie ’n gehoor te trek, net nie ten volle aangewend is nie. Kom ons begin by die begin – die storie. 

Ons ontmoet vir Danny en sy suster Debra terwyl hulle hulle ouerhuis oppak, want hulle gaan verhuis. Debra is gepla met die maan en Danny is die ouer halfbroer wat ook as pa-figuur seker moet maak als is gepak voordat die trektrokke kom. Hy het ook ’n diep geheim wat eers na aan die einde van die stuk vertel word. Debra se obsessie met die bloedmaan en die koms van ’n maansverduistering, is haar ontvlugting uit hulle lewe waar hulle ma in die tronk is vir die moord van haar eie pa. Sy weet net nog nie hoekom haar ma dit gedoen het nie en weier om enige oproepe van hulle ma uit die tronk te neem. 

Die storie het al die regte bestanddele om as ’n aangrypende en emosionele stuk te boei. Maar wanneer die teks vra dat die akteurs die vierde muur verbreek, verloor dit krag. Wat kan gedoen word? Bring uit die monoloë dié dele na vore, en gebruik nog sterker dialoogteks, waarin die akteurs nie vir ons vertel hoe hulle voel nie, maar dat die gehoor dit sien en voel. Daarin kan konfrontasie met die temas van die teks steeds uitgelig word. Die oorgange tussen sekere tonele word ook onnodig lank en moet eintlik vinniger gebeur vir verskuiwings van plek, tyd of tegniese herverplasings van stel of rekwisiete. Die akteurs kán speel, gee hulle die vleis in die teks en ruimte om dit uit te voer. Tans is hulle karakters nog eendimensioneel geklee en sekere besluite in hulle vertolkings word nie regverdig nie. Daar is tog wonderlike oomblikke van Jurgen McEwan as ’n tante en Miché van Wyk as dogtertjie wat bewonderend met die maan gepla is. Die regisseur Robyn September is in eie reg ’n aktrise-regisseur en dus kan sy meer leiding hier neem.