Teen hierdie tyd van die jaar – ná vele repetisies, konserte en ’n oorsese toer na Japan om vir prins Harry te sing  – klink die Universiteit Stellenbosch (US) se koor, o.l.v. André van der Merwe, soos ’n masjien wat goed geolie is. Van die aanvanklike senuagtigheid en grootoog-konsentrasie wat ’n mens tydens opvoerings aan die begin van die jaar kon aanvoel, het so te sê niks oorgebly nie.

Hulle sing die ingewikkelde repertorium met selfvertroue, afgerondheid en passie, en ’n beheersde klank wat nooit te skril op die oor val nie. Met sulke groot kore is dít soms ’n uitdaging. Die koor is in baie opsigte ’n weerspieëling van die soort studente op die US kampus; ’n mikrokosmos van die groter geheel. As ’n land is ons verby die tyd van reënboognasie-fantasieë en skyn-ubuntu. Die diverse US-Koor, en wat hulle as ’n groep vermag, bied egter ’n tasbare voorbeeld van hoe dit lyk as mense uit alle agtergronde saamwerk en as mense plek gegee word om hulle totale self na die tafel toe te bring.

Wat ook al jou opinie van dié koor of die US, dié groep jong mense gee ’n mens hoop vir die toekoms.

Hoogtepunte was ’n verwerking van Van der Merwe self van Spoegwolf se “Planete”, “When We Love” deur die Amerikaanse komponis Elaine Hagenberg, die bekende Bach-geïnspireerde “Cent Mille Chansons”, wat Frida Bocarra bekend gemaak het en ook in die 70’s deur die US-Koor o.l.v. Philip McLachlan, opgeneem en uitgevoer is. Die konsert is afgesluit met ’n uitbundige “Wedding Medley”, verwerk deur die Gauteng-gebaseerde koorleier Sidumo Nyamezele.

Die US-Koor het nog twee konserte by die Woordfees op 12 en 13 Oktober, maar dis reeds uitverkoop.